De term onbeschofte jongen , evenals de subcultuur van onbeschofte jongens, is ontstaan in Kingston, Jamaica, en werd in verband gebracht met ontevreden jongeren. Sommige onbeleefde jongens droegen strakke pakken, dunne stropdassen, of pork pie of trilby-hoeden, die de mode van Amerikaanse jazzmuzikanten en soulmuzikanten weerspiegelden, evenals ska- en rocksteady-muziek. Er zijn ook sterke aanwijzingen dat films zoals de westerns en gangster-outlaw-films uit de jaren veertig het beeld van de onbeschofte jongen hebben beïnvloed, zoals geleerden als Rob Wilson, Christopher Leigh Connory en Deborah A. Thomas hebben gedocumenteerd. Geluidssysteemoperators hadden in die periode werkloze Jamaicaanse jongeren in dienst om de dansen van concurrenten te verstoren (vandaar de term dancehall-crasher). Geweld dat soms voorkwam tijdens dansen en de associatie met de levensstijl van onbeschofte jongens bracht een aantal artiesten ertoe albums uit te geven die de onbeschofte jongens rechtstreeks aanspraken met teksten die geweld door onbeschofte jongens ondersteunden of tegengingen.
Rude boy-muziek en mode werden in de jaren zestig door de Jamaicaanse diaspora in het Verenigd Koninkrijk geïntroduceerd, wat invloed had op mod- en skinhead-subculturen. De term onbeleefde jongen en onbeschofte jongensmode werden eind jaren zeventig opnieuw geïntroduceerd toen de tweetonige band The Specials en hun platenlabel 2 Tone Records een korte maar belangrijke ska-revival veroorzaakten. In deze ziel droeg de clash "Rudie Can't Fail" bij op hun album uit 1979, London Calling. De term onbeschofte jongen wordt vaker gebruikt om te verwijzen naar straat- of stadsculturen in het multiculturele Groot-Brittannië, waar het een gebruikelijke begroeting is geworden. Rough Boy is synoniem geworden met muziekgenres als ragga, jungle, drum and bass, UK garage en grime. De term wordt echter nog steeds gebruikt door veel oude en nieuwe ska- en skapunkbands, voornamelijk in het VK en de Verenigde Staten.
